بهداشت دهان در سالمندان
آیا تجربه ی داشتن دست دندان مصنوعی ، دنچر ، پروتز و پلاک ، بخشی جدانشدنی از زندگی آینده همه ماست؟شما چطور فکر می کنید؟آیا همه ما همانطور که دندانهای شیری مان را در کودکی از دست داده ایم ، در بزرگسالی نیز لاجرم بار دیگر بی دندان خواهیم شد؟
پاسخ این سوال هم مثل صدها سوال مشابه ، عبارت دو کلمه ای رایجی است تحت عنوان« بستگی دارد!»
اگر اصول پیشگیری و حفاظت از دندانها و بهداشت رعایت شود علیرغم ساختار ژنتیکی و دندانی نه چندان خاص، می توان تا آخر عمر و پایان سالمندی با دندانهای طبیعی خویش زیست.
برخی افراد سالمند که در کشورهایی نظیر سوئیس مدتهاست که تمام دندان های اولیه خود را دارا هستند و این تصور رایج که همه در سن پیری دست دندان خواهند داشت آرام آرام باید از ذهن هایمان پاک شود.
برای حفظ دندانها و پیشگیری از پوسیدگی و مشکلات لثه ای، سایر مطالبی که در سایت قرار خواهد گرفت را دنبال کنید.
چگونه از بافت های دهان خود و دست دندان خود حفاظت موثر کنیم؟
دست دندان خود را به طور مداوم و موثر تمیز نمایید. قرص ها و محصولات تمیز کننده ی پروتز:محصولاتی در بازار هست که می توانید از آنها با آرامش خاطر بهره بگیرید و آن را داخل آبی که پروتز شب ها در آن قرار می گیرد قرار دهید.این قرص ها پروتز را ضدعفونی می کنند و آن را برای استفاده روز بعد عاری از هر نوع میکروارگانیسم ( قارچ، باکتری، ویروس) می نماید.
زمان کافی استراحت به بافت های بستر پروتز:
امروزه خیلی ها پروتزهایی دارند که بر بستر ایمپلنت سوار هستند و یا ثابت و غیر قابل خارج کردن از دهان هستند، اما افرادی که هنوز پروتزهایی دارند که مستقیما روی استخوان فک و بافت لثه قرار می گیرد حتما نیاز است که به بافت استراحت کافی و حدود هشت ساعت در شبانه روز دهند.
با توجه به معاشرت اجتماعی و نیاز به داشتن ظاهری آراسته با دندان و همینطور برای داشتن عملکرد خوردن و جویدن در طول روز ، بدیهی است که مناسب ترین و بهترین زمان در محدوده شب هنگام خواهد بود.
بر فرض مثال از ساعت ده شب (۲۲) تا شش صبح بازه ای است که حداقل هشت ساعت استراحت بافتی رخ می دهد.
به مفهومی خودمانی ، بافتی که در طی روز کوبیده شده و تخت فشار مداوم قرار داشته است ، فرصت تنفس می یابد.
دلنوشته ای برای پدر بزرگ ها و مادربزرگ های آینده : این روزها ماجرایی که در انتظار خیلی از عزیزان سالمند ، هم نسل های ما و پس از ماست ماجرای نداشتن فرزند، همدم، همراه ، دوست و یار ایام تنهایی و کهنسالی است. این مشکل، تحت عنوان «بحران مراقب» شناخته می شود.نشانه های آن را در شرایط اطراف مان در موارد متعددی نظیر کمبود پرستار خوب برای کمک، معاشرت یا نگهداری از سالمندان دور و نزدیک مان شنیده ایم یا نزدیکتر آن را چشیده و دردش را لمس کرده ایم.سایت www. در زمینه همدلی و آموزش و هم افزایی مراقبین بسیار ارزشمند است و به آموزش های تخصصی و همدلانه در این باره می پردازد.
