یک قوری چای و سه فنجان ساده برای من این روزها عین زندگی است. قدر لحظه را می دانم و باقیمانده جام زندگی را با امید و شکر سر می کشم. خدای من ممنونم که این لذت دوباره بودن کنارعزیزانم را به من چشاندی…
سرعت اتفاقات گاهی طوری است که ما به گرد پایش نمی رسیم اما برای هر لحظه با هم بودن ، قدر هم دانستن و جاری کردن عشق و محبت مقدمه لازم نیست.
آرزوی شفا و سلامتی و شادکامی برای همه بیماران در بستر هر نوع بیماری روح و جسم و آرزوی رحمت و مغفرت بی کران پرودگار برای تمام عزیزانی که ظاهراً بین ما نیستند ( مادرها، پدرها، همسرها، فرزندها و دوستان و …)
ای خدایی که خالق زیبایی ها و فرصت ها هستی؛
ای خدایی که از نعمت «وجود» به ما چشاندی و ما روزی انتخاب کردیم که باشیم هر چند آن روز را به یاد نداریم!
ای خدایی که « هستی » ، «بودن» ، لذت «کشف» ، «خلق »، «رشد» و «تلاش» را در کاسه جانمان ریختی و نظاره گر شکوه آفرینشت هستی…
ای شنوا و بینای بی همتا، ای حکیم و معمار بی بدیل، ای طبیب و شفابخش، ای شافی !
نخست سرطان های روح و جانمان و سپس سرطان جسم و عیانمان را از میان بردار !
هر چند که چه بسا همین دردهای ما شافی و صافی روح و جانمان باشد…
الهی الحمدلک فی کل حال…
خدای مهربان ممنونیم که صحنه‌های مختلف زندگی را به ما نشان میدهی…
ممنونیم که زمین بازی را بزرگ چیده ای و از سرکشی ها و جاه طلبی های چون من خسته نمی شوی !
ای آنکه تو را با وجود و صفات محدود خود وصف می کنند و از مهر و لطف تو بی خبرند…
کمک کن تا در تمام از راه بدر شدن ها و زمین خوردن ها، با دست پر مهر تو از جا بلند شویم !
دستگیری کن تا سربلند و انسان زندگی کنیم و حقیر و کوچک نمانیم…
عنایت کن تا درد بزرگ خود بزرگ بینی، خودشیفتگی و منیت را با عنایت تو بدل به عشق و محبت به همه موجودات کنیم.
به ما کمک کن تا در پناه سایه بی نهایت تو، دست در دست هم و به وسعت بخشی از جهان بزرگ هستی که همین تنها خانه ما « زمین » است ، جنگ و ظلم و شهوت و غضب و حسادت و کینه توزی و کشمکش بر سر مصادیق و تعصبها را از میان بر داریم و صلح و محبت و «عشق» که تو ما را بدان فطرت آفریدی دوباره زنده کنیم.
در بلا هم می چشم لذات اومات اویم، مات اویم، مات او
دوستت دارم آسیه آبان ۱۴۰۰
